1. ยกระดับและพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพที่จำเป็น ในหัวข้อที่มีความทันสมัยและจำเป็นต้องนำไปใช้ในการจัดการเรียนการสอนให้กับนักเรียนนักศึกษาตามหลักสูตร โดยต้องลดช่องว่าง (Skill Gap) ให้มากที่สุด ระหว่างสมรรถนะวิชาชีพของตนเองกับสมรรถนะในโลกของอาชีพปัจจุบัน รวมทั้งพัฒนาภาษาต่างประเทศเพื่อการสื่อสาร และพัฒนาความสามารถในการใช้ดิจิทัล (Digital Literacy) ตลอดจนมีการเก็บสะสมความเชี่ยวชาญทางวิชาชีพของตนเองผ่านระบบดิจิทัล (Experience Logbook) เพื่อประโยชน์สำหรับความก้าวหน้าทางวิชาชีพด้วย

     2. พัฒนาประสบการณ์วิชาชีพ โดยเข้ารับการฝึกประสบการณ์ทักษะวิชาชีพในสถานประกอบการ เพื่อให้ครูได้เรียนรู้จากประสบการณ์จริง จนนำไปสู่การประยุกต์ใช้ในการจัดการเรียนการสอนอย่างมีคุณภาพ

     3. เข้ารับการทดสอบเพื่อขอใบอนุญาตหรือใบรับรองตามมาตรฐานอาชีพที่กำหนด จากหน่วยงานที่มีอำนาจในการออกใบอนุญาตหรือใบรับรองตามมาตรฐานอาชีพ ทั้งนี้เพื่อให้เกิดความเชื่อมั่นและได้รับการยอมรับในการจัดการเรียนรู้สู่ความเป็นมืออาชีพ

     1. เนื้อหายกกำลังสอง : ครูต้องวิเคราะห์สมรรถนะตามหลักสูตรฯ ของสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษากับสมรรถนะที่สถานประกอบการคาดหวัง เพื่อหาทักษะที่ต้องเพิ่มเติมให้กับนักเรียน นักศึกษา โดยนำมาเพิ่มเติมในคำอธิบายรายวิชาในรายวิชาที่ตนเองรับผิดชอบ เพื่อให้เนื้อหารายวิชามีความทันสมัยและมีสมรรถนะที่ตรงกับมาตรฐานอาชีพและที่สถานประกอบการต้องการ นอกจากนี้อาจจะจัดกลุ่มเนื้อหาและสร้างเป็นบทเรียนโมดูล เพื่อให้ผู้เรียนเกิดความคิดรวบยอดและนำไปสู่การพัฒนานวัตกรรมต่าง ๆ อย่างหลากหลายต่อไป กล่าวคือครูต้องไม่สอนแต่เนื้อหาที่กำหนดไว้ในหลักสูตรอย่างเดียว ต้องสอนเนื้อหาที่ทันสมัยเพิ่มเติมไปด้วยนั่นเอง

     2. เทคนิควิธีการจัดการเรียนรู้ยกกำลังสอง : ครูต้องจัดการเรียนรู้ให้ผู้เรียนมีสมรรถนะวิชาชีพและมีศักยภาพในการแข่งขัน โดยจะต้องเปลี่ยนจากการเรียนเพื่อสอบ ไปสู่การเรียนเพื่อรู้และเข้าใจให้เด็กอยากที่จะเรียนรู้ มีการฝึกฝนลงมือทำ สร้างทักษะการคิดสร้างสรรค์ ทักษะในการสื่อสาร ทักษะดิจิทัล และยกระดับทักษะชีวิต ปลูกฝังทัศนคติการเรียนรู้เพื่อทำประโยชน์ให้ส่วนรวม และการทำงานเป็นทีม

     2.1 ทักษะความเชี่ยวชาญ (Hard Skills) เป็นทักษะที่ครูอาชีวศึกษาต้องให้ความสำคัญอย่างยิ่ง เนื่องจากผู้เรียนและผู้สำเร็จการศึกษาต้องนำไปใช้ในการปฏิบัติงานในสถานประกอบการ ดังนั้น ต้องมีการเลือกใช้เทคนิควิธีต่างที่หลากหลายที่จะสนับสนุนให้นักเรียนนักศึกษามีทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 (21st Century Skill) อาทิ การเรียนรู้จากการปฏิบัติ (Active Learning) การทำโครงงาน (Project) การสะท้อนจากการลงมือปฏิบัติ (Reflective Practice) การติดตามและสังเกตบุคคลอื่น (Shadowing) เป็นต้น โดยให้สถานประกอบการเข้ามาร่วมพัฒนาทักษะการทำงานของผู้เรียนอย่างต่อเนื่อง ทั้งการฝึกงานและฝึกอาชีพ เพื่อให้นักเรียน นักศึกษาได้เรียนรู้จากประสบการณ์จริงในสถานประกอบการ จนนำไปสู่การประยุกต์ใช้ในปฏิบัติงานหรือการประกอบอาชีพอย่างมีคุณภาพต่อไป กล่าวคือครูจะสอนโดยลำพังไม่ได้แล้ว เพื่อลดข้อจำกัดด้านทักษะการทำงาน (Skill Gap) ลงให้มากที่สุด และผู้สำเร็จการศึกษาพร้อมทำงานทันที

     2.2 ทักษะด้านความคิดและอารมณ์ (Soft Skills) เป็นทักษะที่ช่วยสนับสนุนการเรียนรู้และการทำงานให้มีคุณภาพมากยิ่งขึ้น ครูต้องจำลองห้องเรียนให้เป็นสังคมในภาคประกอบการ โดยการใช้เทคนิควิธีที่สอดแทรกจนทำให้ผู้เรียนได้เรียนรู้และซึมซับไปโดยไม่รู้ตัว อาทิ การสื่อสารกับคนอื่น การทำงานเป็นทีม การเป็นผู้นำ การแก้ปัญหาแบบคิดวิเคราะห์ ซึ่งต้องอาศัยประสบการณ์และการลงมือทำทั้งในและนอกห้องเรียนเป็นหลักและดำเนินการอย่างต่อเนื่อง

     3. สื่อการเรียนรู้ยกกำลังสอง : ครูต้องมีความสามารถในการผลิตและใช้สื่อในการจัดการเรียนรู้ที่หลากหลาย ด้วยวิธีการแบบผสมผสาน (Blended Learning) ตามลักษณะของเนื้อหา ให้สอดคล้องกับโลกดิจิทัลที่สามารถเสาะแสวงหา เชื่อมโยง และแลกเปลี่ยนข้อมูลได้แบบ Real Time ทั้งแบบ On site, Online, On-Air, On Demand ซึ่งครูอาชีวศึกษาต้องปรับตัวให้ทันการเปลี่ยนแปลงอยู่พอสมควร แต่หัวใจของการจัดเรียนการสอนอาชีวศึกษานั้น ก็ยังมุ่งเน้นไปที่การฝึกปฏิบัติการหรือโรงฝึกงาน โดยผ่านสื่อของจริง เครื่องมือ เครื่องจักร รวมทั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ ทั้งนี้เพื่อให้นักเรียนนักศึกษาได้มีความชำนาญในงาน (Job/Task) ตามที่หลักสูตรกำหนดและสามารถนำไปปฏิบัติงานในสถานประกอบการหรือการประกอบอาชีพในฐานะผู้ประกอบการได้

     4. การประเมินผลยกกำลังสอง : ครูต้องใช้รูปแบบประเมินผลที่หลากหลายให้สอดคล้องกับบริบทของการจัดการเรียนรู้ที่ครูเลือกนำมาใช้ โดยเฉพาะการจัดการเรียนการสอนอาชีวศึกษาต้องมุ่งเน้นการประเมินผลตามสภาพจริง (Authentic Assessment) และต้องมีการประเมินความชำนาญงานตามมาตรฐานอาชีพหรือระดับคุณวุฒิวิชาชีพ โดยควรนำผู้เชี่ยวชาญตามสาขาอาชีพในสถานประกอบการเข้ามามีส่วนร่วมในการประเมินผู้เรียนด้วย นอกจากนี้ควรส่งเสริมให้ผู้เรียนเข้ารับการทดสอบเพื่อขอใบอนุญาตหรือใบรับรองตามที่มาตรฐานอาชีพกำหนดจากหน่วยงานที่มีอำนาจในการออกใบอนุญาตหรือใบรับรองตามมาตรฐานอาชีพ เพื่อนำไปใช้ในการปฏิบัติงานหลังสำเร็จการศึกษาต่อไป เพราะมีความเชื่อมันว่าหากผู้สำเร็จการศึกษามีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ สถานประกอบการก็ต้องรับเข้าทำงาน 100% อย่างแน่นอน